Η Χρυσομαλλούσα και οι Καλογήρου: μια ιστορία για το πόριτζ
Εξ απαλών ονύχων τα Αγγλοσαξονάκια ακούνε για τη Χρυσομαλλούσα (Goldilocksτη λένε ρε φίλε, εγώ θα τη λέω Χρυσομπουκλούσα)και πώς ήταν κακό κορίτσι και μπήκε στο σπίτι των τριών αρκούδων (θα τις λέμε οικογένεια Καλογήρου). Τη μικρή αλανιάρα θα πρέπει να τη φανταστείτε σα μινιόν εκδοχή της Κατερίνας Γκαγκάκη, το ένα πόριτζ της ξινίζει, το άλλο πόριτζ της βρωμάει, το τρίτο πόριτζ που της αρέσει το καταβροχθίζει όλο η αφιλότιμη. Το ίδιο κάνει με τις καρέκλες και τα κρεβάτια της οικογένειας Καλογήρου, πριν αποκάμει στο τέλος από το tasting και, χορτάτη, αράξει να ξαποστάσει στο στρωσίδι της αρεσκείας της. Εκεί τη βρίσκουν τα αρκούδια, αυτή πέρδεται μέντες και την κάνει με ελαφρά, δίνοντάς μας το απίθανο δίδαγμα ότι δεν τρέχει κάστανο αν μπεις και αλωνίσεις και υπεξαιρέσεις – αρκεί τελευταία στιγμή να καταφέρεις να γίνεις Λούης. Μια χαρά παραμύθι και για Ελληνάκια, δηλαδή.
Δεν έχουμε κι εμείς, άλλωστε, τη δική μας Χρυσομπουκλούσα, την εξίσου θρυλική και αθάνατη Βουγιούκλω στην καλτ υπερπαραγωγή «Η νεράιδα και το παλικάρι»; Που καβαλάει τ’ άλογο ντυμένη καουμπόισσα, τα ύστερα του κόσμου, ή κάθεται και παίζει το λαούτο της ονειρευάμενη την πρώτη αρκούδα της ιστορίας, τον Δημήτρη τον Παπαμιχαήλ με την τρίχα δασωμένη να ανεμίζει από το ανοιχτό πουκάμισο; Που του προξενεύουν τη δεύτερη αρκουδίτσα της ιστορίας, την Ευαγγελία Σαμιωτάκη, που «τρώει πολύ για να είναι αεράτη»; Τρίτη και τελευταία αρκούδα με μουστάκια – λόγια της Αλίκης, όχι δικά μου – ο Σπύρος ο Καλογήρου, που τρώει και φτύνει γελώντας, επαναπροσδιορίζοντας το κρητικό σεξαπίλ.
Εντάξει, λίγο πιο σεξουαλισμένη και adultστο μυαλό μου η Ελληνική εκδοχή της Χρυσομπουκλούσας, αλλά δε ρώτησε κανείς εδώ και 250+ λέξεις τι είναι το πόριτζ που έφαγε η μικρή ξινιόλα απατεώνισσα. Είναι, καλέ μου φίλε, το πρωινό που μοιράζονται η Πέπα το γουρουνάκι, οι σφίχτες του συνοικιακού ντότζο και η γιαγιά σου (αν σε λένε Τσαρλς και μένεις σε σπίτι με κόκκινο τουβλάκι· γιατί αν σε λένε Μήτσο κάτι άλλο τρώει η γιαγιά σου για πρωινό, δεν έχω ιδέα). Και για να μην αρχίσουμε πάλι την προαιώνια συζήτηση αν το βρετανικό φαγητό είναι αηδιαστικό ή όχι, μη με κουράζετε, θεωρήστε ότι το έχουμε λύσει αυτό το θέμα και ίσως επανέλθω δριμύτερος με επιχειρήματα. Άλλωστε, τρώτε κιλά βρόμης σε μπάρες, τι σας ενόχλησε, το μπολ και το κουτάλι;
Βγάλε από το μυαλό σου τον Όλιβερ Τουίστ και τον άνευρο χυλό του, εδώ μιλάμε για αμπιγιέ καταστάσεις. Η βρόμη που βράζει αργάμέσα στο γάλα σε χαμηλήφωτιά (αλλιώς το γάλα καίγεται, το πετάς και ξαναφτιάχνεις) είναι ο βασικός καμβάς. Εκεί μπορείς να δημιουργήσεις, μικρέ Πικάσο, άνοιξε τα φτερά σου! Βάλε ξηρούς καρπούς, αθώα ή ένοχα γλυκαντικά, τολμηρά μπαχαρικά και πολύχρωμα φρούτα. Το πόριτζ αγαπά ιδιαίτερα τα μαλακά φρούτα, όπως η μπανάνα και όλα ταείδη berries, ενώ είναι πολύ ενδιαφέρον και σε συνδυασμό με τραγανές υφές (banana chips forever). Εγώ όταν κοιμίζω κόσμο στο σπίτι (τι, μόνο η Βουγιουκλάκη θα…) το σερβίρω με καστανή ζάχαρη ή maple syrup και κανέλα.Γλυκαίνει την αναπνοή, γεμίζει τις μπαταρίες και μας ενώνει – πρωταθλητές, νεράιδες και παλικάρια.
